Δυο ημέρες μετά τη συναυλία των Editors στο Gazi Music Hall, και οι The Sisters Of Mercy βρέθηκαν στον ίδιο χώρο για την αναβληθείσα συναυλία τους τον Οκτώβριο λόγω λαρυγγίτιδας του Eldritch. Αρχικά μου έκανε εντύπωση η εκτίμηση για την συγκεκριμένη συναυλία που αρχικά είχε προγραμματιστεί για το Fuzz, όταν στην ουσία γέμισε δυο Fuzz που ήταν και το πιο αναμενόμενο. Θα μπορούσε να έχει ίσως ακόμα και περισσότερο κόσμο αν το live δεν έπεφτε Κυριακή και δεν συνέπιπτε με μια από τις μεγαλύτερες ονομαστικές εορτές. Οι Mani Deum είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ελληνικά συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων, με το δεύτερο άλμπουμ τους "When Beauty Ends" να είναι μια από τις κορυφαίες ελληνικές δουλειές του 2014 για αυτό το blog. Το live αυτό, για όσο τους άκουσα, ήταν άλλη μια καλή ευκαιρία να υπερασπιστούν την παραπάνω άποψη. 

Τα λόγια για να περιγράψει κάποιος μια συναυλία των Sisters είναι αρκετά συγκεκριμένα, μιας και τα πράγματα είναι ως επί των πλείστων αναμενόμενα. Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη εμφάνιση του σχήματος του Eldritch στην Ελλάδα όπως άκουσα πολλούς να σχολιάζουν μετά το τέλος της συναυλίας, αλλά σίγουρα ήταν αρκετά αξιοπρεπής έχοντας στο μυαλό τις άλλες φορές που τους έχω δει στο παρελθόν. Μην ξεχνάμε ότι όσο και να ενοχλούσε τον Eldritch, μιλάμε για ΤΗΝ goth μπάντα που δεν ήταν ποτέ για μαζική "κατανάλωση", οπότε το πιο συχνό άκυρο σχόλιο που ακούω για το live τους είναι "δεν ήταν και τίποτα ιδιαίτερο". Σίγουρα ένα τέτοιο live δεν συνίσταται σε όσους πάνε απλώς για να τσεκάρουν ένα συγκρότημα που έχουν ακουστά ή γνωρίζουν τα χιτάκια του ή δεν έχουν ιδέα τι παίζει (που το βλέπω όλο και πιο συχνά). Όταν το ήμισυ είναι προηχογραφημένο και οι δυο κιθαρίστες έχουν έναν ημι-διακοσμητικό ρόλο (τους γνώριμους πλέον Ben Christo και Chris Catalyst), αυτό που μένει είναι ο ‎Andrew Eldritch. Το φυσιολογικό ερώτημα φυσικά είναι αν αυτό φτάνει; Για όποιον καταλαβαίνει φτάνει και παραφτάνει! Η φωνή του παραμένει επιβλητική και η ερμηνεία του δεν έχει χάσει τίποτα από τις προηγούμενες φορές που είχα την τύχη να τον τσεκάρω και συνολικά καταφέρνει να μου προκαλεί την ίδια ανατριχίλα σαν να ήταν η πρώτη μου συναυλία σε μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Για κάθε "Temple Of Love", που παρακαλάω κάθε φορά να μην το παίξουν λόγω της εκτέλεσης που έχουν επιλέξει, υπάρχει ένα "Logic", "Dominion/ Mother Russia" - που είναι τα δυο κορυφαία μου Sisters κομμάτια - "First and Last and Always", "No Time To Cry", "Lucretia My Reflection" που κάνει τη συγκεκριμένη εμπειρία ανεπανάληπτη.